Het verhaal van Daan – deel 2

In ‘Het verhaal van Daan’ volgen we Daan, een jonge student van 23 jaar die afgelopen zomer de diagnose acute leukemie kreeg. In de bloei van zijn leven kwam alles op zijn kop te staan. Wij volgen Daan tijdens zijn behandeltraject. In deze aflevering vertelt Daans twee jaar oudere broer Koen over de rollercoaster waarin ze als familie zijn beland.

Vreselijk nieuws

“Ik was in Amsterdam, in het huis waar ik nog niet zo lang woonde. Ik kreeg een appje van Daan dat hij ergens last van had en even naar de dokter ging. Later belde mijn moeder dat hij voor de zekerheid naar het ziekenhuis was gestuurd om zijn bloed te laten checken en dat de huisarts had gezegd dat er iets mis zou kunnen zijn. Een paar uur later had ik mijn broertje aan de telefoon, huilend, dat hij leukemie had.

“Dan schrik je wel, om het even zacht uit te drukken. Ik heb bijna de deur van mijn kamer ingeslagen en ben in de auto gestapt richting ons ouderlijk huis in Vught, waar Daan was. Ik zat als een emotieloos wrak in de auto en belde met mijn vader, die op dat moment in Finland was, waar hij werkt. Dan zeg je niet veel tegen elkaar en ook weer veel – het is één grote chaos.”

De volgende shock

“Toen ik aankwam in Vught waren er wat vrienden van Daan en familie. Ik ben een aantal dagen gebleven. Het was zwaar, maar al snel gingen we in de actiestand: het behandelplan bestond uit twee chemokuren en als die zouden aanslaan, zou een stamceltherapie van zes weken volgen. Daan dacht: ik ga die chemo doen, dan krijg ik die stamceltherapie en dan komt het wel weer goed. Het eerste gesprek dat Daan, onze ouders en ik met de hematoloog hadden, zette ons met beide benen op de grond. Het maakte duidelijk dat leukemie niet zomaar even op te lossen is. Daan bleef maar doorvragen naar zijn overlevingskansen. Eerst zei de hematoloog dat dat afhing van een aantal variabelen en uiteindelijk gaf hij aan dat Daans kansen 50/50 waren. Daar schrokken we enorm van. Hij zei ook dat we niet te hard van stapel moesten lopen en dat er nog heel wat horden te nemen waren voordat we konden gaan denken aan de stamceltherapie. Wij waren in gedachten al bij de eindhorde terwijl het startschot nog niet eens gegeven was, zeg maar. Het zou dus heel heftig gaan worden, realiseerden we ons toen pas echt.”

Twee broers worden vrienden

“Onze band is veel hechter geworden. Vroeger hadden we ieder onze eigen studies en interesses en deden we ieder ons ding: Daan in Amsterdam, ik in Utrecht, waar ik woonde tijdens het eerste deel van mijn studie. We maakten ruzie om niets, hadden een beetje last van alfamannetjesgedrag. Naarmate je ouder wordt denk je wel vaker: laten we niet zo kinderachtig doen. In de loop van Daans ziekteproces zijn we naar elkaar toegegroeid. Onze band is veel sterker geworden, vooral ook toen het slecht met hem ging. Daan had niet altijd de kracht om andere mensen te zien. Toen hij op de IC lag sliep mijn vader of ik bij hem. Los van de ellende op de IC konden we ook nog lachen om slappe films zoals New Kids en wensen van Daan zoals een stripper op zijn uitvaart.

“Ook toen de vooruitzichten slecht waren en de artsen ons voorbereidden op de kans dat Daan zou overlijden, hebben we bijzondere gesprekken gehad. ‘Dan moet jij papa en mama maar trots maken, als ik er niet meer ben’, zei Daan. Dat kwam wel binnen. Er kwam op een gegeven moment een psycholoog bij. Zij vroeg naar mijn band met Daan. Ik vertelde dat er vaak ruzie was geweest en zij zei: spreek alles naar elkaar uit wat je nog wil zeggen. Dat hebben we gedaan en het werkt door in de gesprekken die we nu hebben. Het is veel gezelliger en relaxter, naast broers zijn we vrienden geworden.”

“In de loop van Daans ziekteproces zijn we dichter naar elkaar toegegroeid. Naast broers zijn we vrienden geworden.”

Naar huis om afscheid te nemen

“Daan gaf aan dat hij niet in het ziekenhuis wilde overlijden maar thuis afscheid wilde kunnen nemen van vrienden en familie. Ik ben meegegaan in de ambulance die Daan naar Vught zou brengen. In het ziekenhuisbed op weg naar de ambulance rook Daan voor het eerst weer buitenlucht. Hij genoot daar intens van, zei hij tegen de ambulancebroeder. Daan wilde heel graag naar een plas in de buurt waar we vroeger veel hebben gezwommen en gezeild; een kleine d-tour op weg naar huis. Het mocht van de centrale. Onderweg vroeg Daan van alles aan Roy, de ambulancebroeder: wat hij deed en of hij kinderen had. Daan zei: geniet vooral van je kinderen, mijn droom was om ooit nog een keer kinderen te krijgen. Toen we thuis waren nam Roy met tranen in zijn ogen afscheid van Daan. Hij zei: ‘Ik vind het ontzettend fijn dat ik jou ontmoet heb, want jij hebt me meegegeven dat ik moet genieten van mijn kinderen en van de kleine dingen in het leven.’ Het heeft diepe indruk op mij gemaakt. Onze verhouding is echt veranderd. Ook door de verhalen die ik van vrienden over hem hoorde, heb ik bewondering gekregen voor de manier waarop Daan met andere mensen omgaat en hoe hij in het leven staat.”

Corona

“Ik heb Daan al anderhalve week niet kunnen zien omdat een van mijn huisgenoten corona had. Toen een medewerker van de teststraat laatst aan mij vroeg of het mijn eerste keer was, riep zijn collega dat ik een strippenkaart heb. Ik heb inmiddels 15 PCR-testen en zo’n 20 sneltesten gedaan. Corona heeft behoorlijk veel invloed. Ik let heel goed op wie ik wel en niet zie. Voor Daan is het ‘t allermoeilijkst, want hij mag zijn vrienden niet zien. Eigenlijk ziet hij alleen mijn vader en moeder en hun partners, en mij.”

Achtbaan

“De achtbaan waar we in zitten is zo intens. Toen Daan bijna dood dreigde te gaan was hij een kasplantje en in februari, toen er ijs lag, gleed hij op ski’s achter een kite door het weiland, blakend van gezondheid. En nu heeft hij niet de energie om überhaupt te praten, als gevolg van de zware chemokuur die hoort bij de stamceltherapie die hij nu ondergaat. Gelukkig kregen we deze week het bericht dat zijn afweersysteem weer iets sterker is geworden. Dat is ook de bedoeling, dus dat is goed nieuws. Laten we hopen dat dit het laatste dal is in deze rollercoaster en dat het vanaf nu alleen maar omhooggaat.”

Het interview met Koen is geschreven door Astrid Prummel.

Lees hier verder:
het verhaal van Daan – deel 1
Het verhaal van Daan – deel 2
Het verhaal van Daan – deel 3
Het verhaal van Daan – deel 4
Het verhaal van Daan – deel 5
Het verhaal van Daan – deel 6