Eerder publiceerden wij in drie delen het bijzondere verhaal van Emma Brinkhuis. Na deze ervaring met schrijven, smaakte het bij Emma naar meer! Daarom schrijft zij af en toe voor ons een column! Lees nu haar vijfde column, over het boek ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’ en over troost vinden in de natuur.
Ken je dat? Dat je een boek leest en je zo meegenomen wordt in het verhaal dat er een gevoel van gemis ontstaat als je de laatste bladzijde omslaat? Een abrupt afscheid van de personen die je via de zorgvuldig gekozen woorden hebt leren kennen. Hun leven, waar je van een afstandje onderdeel van bent geweest, werd een beetje jouw leven doordat je herkenning vond in hun gevoelens of belevenissen. Voor even, zolang de pagina’s voortduren, loop je met hen mee. Zo was het voor mij bij het boek: ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’. Een boek over een zesjarig meisje dat samen met haar familie in het moeras woont, tot ze haar één voor één achterlaten en ze alleen overblijft. In de jaren die volgen leidt ze een solistisch bestaan met het moeras als enige vriend. Een uiterste en letterlijke vorm van eenzaamheid. Maar het moeras, haar moeras, weet haar troost te bieden in de afwezigheid van het menselijk contact waar ze zo naar verlangt. In het nabijgelegen dorp noemen ze haar het moerasmeisje en ze willen geen contact met haar, omdat ze anders is. Naarmate ze ouder wordt leert ze toch mensen kennen en ervaart ze weer hoe liefde voelt. Ze vindt die lang verlangde connectie, de aanraking en de nabijheid van iemand. Maar ook zij laten haar weer achter, tot ze wederom alleen is. Alleen met het moeras. Het moeras, met al het leven dat er huist, verlicht haar pijn. Het is iets wat er altijd voor haar zal zijn, een zekerheid. Of zoals het moerasmeisje zegt: ‘telkens als ik val, vangt het moeras me op’.
Ik herken de momenten van eenzaamheid. Een minder letterlijke eenzaamheid dan het boek beschrijft, want ik ben omringd door mensen waarvan ik weet dat ze zullen blijven. Wat er ook gebeurt. Maar wat me raakt in het boek is de troost die het moerasmeisje vindt in de natuur. De verbinding die ze voelt met al het leven om haar heen, dat het gemis van menselijk contact deels wordt verzacht. Dagelijks voert ze de meeuwen en vooral die innige band die ze met hen voelt brengt haar diepe vreugde. Ik hoop dat ik wat kan leren van haar blik op de natuur door meer oog te hebben voor alles wat er om ons heen is. De natuur die op momenten waarop alles tegen lijkt te zitten, een laagje van het verdriet kan schaven. Ik hoop een vriend te kunnen vinden in de natuur op de momenten dat ik niet met anderen kan afspreken, omdat ik te moe ben of even niet wil worden geconfronteerd met hoe stil mijn leven staat. Dan hoop ik terug te kunnen vallen op de natuur. Op al het leven dat ze tot in de donkerste plekjes verhult.
Voor iedereen die zich weleens alleen voelt, maar even niet de mogelijkheid of wil heeft om zich onder de mensen te begeven: ruik aan de bloemen in de tuinen, strijk langs de bladeren van de struiken, kies het zandpad, loop op blote voeten door het hoge gras. En voer de meeuwen, ik denk dat het je een stukje heelt.
Meer van Emma Lezen?
Column 4: Lotgenoten
Column 3: Een dip
Column 2: Vreugde
Column 1: Hoe gaat het (werken)?
Het verhaal van Emma – deel 3
Het verhaal van Emma – deel 2
Het verhaal van Emma – deel 1
