Column #6 Emma: Leven zonder angst

Eerder publiceerden wij in drie delen het bijzondere verhaal van Emma Brinkhuis. Na deze ervaring met schrijven, smaakte het bij Emma naar meer! Daarom schrijft zij af en toe voor ons een column! Lees nu haar zesde column, over leven zonder angst.

Op donderdagochtend was ik aan het solliciteren, op donderdagmiddag hoorde ik dat ik misschien weer kanker had en op vrijdagmiddag hoorde ik dat ik uitgezaaide kanker had. Een leven dat compleet veranderde in nog geen 24 uur tijd. Mijn leven dat compleet veranderde. Mijn leven dat ineens geen verre toekomst meer kende. Er vielen levens voor mij weg. Een leven waarin ik had gehoopt moeder te worden. Een leven waarin ik me zou specialiseren als arts. Een leven waarin ik ouder zou worden dan mijn ouders en samen met mijn broertje de zorg over hen zou dragen. Als ik denk aan alles wat er niet meer gaat zijn word ik ontzettend verdrietig. Ondanks dat ik altijd heb geweten dat het leven niet vanzelfsprekend is, hoopte ik toch dat deze levens voor mij waren weggelegd.

Als ik stil sta bij hoe mijn leven gelopen is denk ik soms: hoe kan het dat ik in mijn jonge leven al zoveel te maken heb gehad met ziekte, beperkingen en de dood? Hoe kan het dat iemand van 28 jaar drie keer kanker krijgt en nu uitgezaaide kanker heeft. Is het niet een keer genoeg? En inderdaad, het is een keer genoeg. Het is nu genoeg. Voor mij is het goed zo. Toen ik hoorde dat ik uitgezaaide kanker had voelde ik een diep verdriet mijn lichaam binnendringen, maar tegelijkertijd voelde ik een oase van intense rust. Eindelijk zou de angst voor kanker ophouden te bestaan. Eindelijk zouden alle late gevolgen van de behandelingen van vroeger, die ik telkens opnieuw moest accepteren, wegvallen. Eindelijk zou de pijn om het anders zijn, om het niet normale leven dat ik leidde, verzacht worden. Eindelijk zou ik rust hebben. Ik voelde opluchting. Het leven was eindig en eindelijk kon ik ervan gaan genieten zoals me dat jarenlang niet was gelukt door de voortdurende angst en tegenslagen. Eindelijk kon ik ‘zijn’. Zijn en niets anders. Gewoon leven. Ik had alleen nog nu en ik wist dat alle pijn die ik de afgelopen jaren gevoeld had weg ging vallen. Al mijn verdriet zou verdampen in het oneindige. De oneindige stilte die me kwam verlossen.

Ik ben verheugd dat ik na een leven vol onzekerheid en angst mee mag gaan maken wat een leven zonder angst voor kanker inhoudt. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar ik geloof dat de meest zorgeloze jaren voor mij liggen. De angst is weg. Helaas was de prijs hiervoor een haast onbeschrijfelijk verdriet. Dit verdriet voel ik als ik denk aan mijn ouders en broertje die over een tijdje met z’n drieën aan de eetkamertafel zullen zitten, als ik naar kinderen met hun ouders in het park kijk of als ik een verliefd stel hand in hand door de stad zie lopen. Op deze momenten voelt het leven ondragelijk. Ik laat die pijn er zijn, zodat ik later weer de dankbaarheid kan voelen voor alles wat ik wel mee heb mogen maken in mijn leven.

Er zijn namelijk momenten dat ik echt dankbaar ben. Dankbaar dat dit mijn leven is. Op de één of andere manier voelt het zelfs alsof het zo heeft moeten zijn. Alsof mijn weg al die jaren al vast lag. Het voelt alsof het niet anders had gekund dan hoe het is gelopen. Ik heb op deze manier het uiterste uit het leven kunnen halen. Ik heb de hoogste toppen van het leven mogen voelen en uit de diepste dalen mogen klimmen. Ik heb alles gevoeld wat ik nodig had om het leven ten volle te kunnen ervaren. Ik heb ontdekt wie ik ben. Wie ik ben als dochter, als zus, als vriendin, als geliefde, als collega en als dokter. Ik heb ontdekt wie ik ben als mens. En ondanks al het verdriet voel ik dat ik als een tevreden mens zal sterven. Maar eerst…, eerst nog even leven.

Meer van Emma Lezen?
Column 5: Voer de meeuwen
Column 4: Lotgenoten
Column 3: Een dip
Column 2: Vreugde
Column 1: Hoe gaat het (werken)?
Het verhaal van Emma – deel 3
Het verhaal van Emma – deel 2
Het verhaal van Emma – deel 1