In ‘Het verhaal van Emma’ deelt Emma Brinkhuis, die op haar 25ste voor de tweede keer kanker kreeg, op kwetsbare wijze haar bijzondere verhaal. Lees mee met dit laatste deel, waarin Emma inspireert met haar hernieuwde liefde voor het leven.
Echt beter
Terwijl ik dit schrijf denk ik: het gaat eigenlijk na vijf jaar onzekerheid, tegenslagen, verdriet en pijn best goed. Natuurlijk is er de vermoeidheid, waardoor ik mijn leven niet kan leven zoals ik graag zou willen. Desondanks voel ik me nu tevreden. De medische uitslagen zijn goed, ik heb mijn studie afgerond en langzaamaan pak ik het ‘normale’ leven weer op. Maar nog belangrijker, ik kan het leven weer mooi vinden en mijn vertrouwen in de toekomst neemt toe. In het cliché ‘tijd heelt alle wonden’ heeft voor mij een waarheid gezeten. Alle wonden zal de tijd niet helen, maar het helpt wel. Het verstrijken van de tijd heeft me vertrouwen gegeven in goede uitslagen, het heeft me laten wennen aan mijn nieuwe lichaam en een nieuwe ik, het heeft ruimte gegeven voor een herstel in mijn energieniveau en het heeft me tot nieuwe inzichten gebracht. Eén van die inzichten is dat ik een zekere eenzaamheid bij vrienden en vriendinnen zal moeten leren verdragen en dat het oké is om jaloezie te voelen bij het zien van de levens die zij leiden. Ze zullen nooit precies snappen hoe het is om op 25-jarige leeftijd twee keer kanker te hebben gehad, geregeld huidplekjes te moeten laten verwijderen en altijd beperkt te zijn in je energie, maar ze zijn er voor me en ze voelen met mij mee. Ik ben overspoeld met cadeautjes tijdens de borstkanker en toen ik er tijdens mijn coschap qua energie helemaal doorheen zat kreeg ik een aftelkalender met een doos vol cadeautjes voor de laatste weken. Na mijn afstuderen hebben ze een boek gemaakt met verhalen en foto’s uit onze studententijd met lieve teksten waarin ze zeggen dat ze trots op mij zijn. En het allerliefste wat ze doen is blijven vragen hoe het gaat. Ze snappen niet precies hoe ik me voel, maar ik ben ze erg dankbaar dat ik altijd bij ze terecht kan. Ik heb het ontzettend met ze getroffen.
Wat een groot aandeel heeft in dat het beter met mij gaat is het hebben van lotgenotencontact. Er is een verbinding die het gesprek opent en ik voel me op mijn gemak, ondanks de soms zware, confronterende of intieme onderwerpen. Gesprekken die ik nooit had gehad op deze leeftijd als ik niet ziek was geweest. Zij snappen hoe ik me voel. Bij hen vind ik begrip.
Soms overvalt het verdriet en de angst me nog opeens, bijvoorbeeld als ik een plekje op mijn huid zie dat er nog niet zat of als ik me alleen voel bij het zien van de zorgeloosheid bij sommige anderen. Dan voel ik weer een diep verdriet in mijn lichaam. Verdriet om de gevolgen van de behandeling die nooit zullen stoppen en dat mijn leven al jong een blijvend proces van acceptatie en verwerking is geworden. Verdriet om mijn leven waarin ik altijd jaloers zal blijven op een gezond lichaam. Eigenlijk, verdriet om dat ik het zo graag anders had gewild. Voorheen probeerde ik dit gevoel weg te drukken, dan leek het of ik de controle had. Nu probeer ik te accepteren dat ik geen controle heb op wat het leven brengt en probeer ik de verdrietige gevoelens er te laten zijn, om ze te doorvoelen, want het belangrijkste wat ik de afgelopen jaren geleerd heb is dat het voelen van diep verdriet geen constante staat van zijn is. Dat hele zware gevoel gaat weer voorbij, komt misschien wel weer terug, maar ook dan gaat het weer voorbij. Op dit soort momenten denk ik vaak aan de hechte band die ik met mijn ouders en broertje heb gekregen. Dat geeft troost, want het verdiept mijn leven.
Genieten
De afgelopen jaren was ik opzoek naar geluk, naar dat gevoel dat je geniet. Die paar seconden dat de wereld om je heen mooier is dan normaal. Dat gevoel dat alles goed is zoals het is. Tevredenheid in overtreffende trap. Nu overvallen die momenten me onaangekondigd en zonder dat ik er moeite voor hoef te doen. Zoals het hoort te zijn denk ik. Het gebeurt niet op bijzondere plekken of tijdens bijzondere gebeurtenissen, maar gewoon thuis, in de trein of op het terras. Ik geniet op de bank als ik luister naar muziek die me raakt. Ik geniet als ik autorijd terwijl ik naar de ondergaande zon kijk. Ik geniet als ik in de trein zit en langs de groene weilanden, bedekt met strak blauwe lucht, raas. Dan geniet ik van de hoeveelheid wereld die ik voorbij zie komen, nadat mijn leven zich zolang beperkt heeft tot een paar vierkante meter. Ik geniet met vriendinnen op het terras terwijl ik een slok van mijn bier neem. Ik geniet als ik bij mijn ouders thuis ben en we met z’n vieren een spelletje spelen. Geen bijzondere gebeurtenissen, wel hele bijzondere momenten. Dit zijn de momenten die mij doen leven en ondanks alles, of misschien dankzij alles, dankbaar laten zijn. Dankbaar dat dit mijn leven is.
