In Margriet kreeg Edwin van Spee de mogelijkheid een brief aan zijn vrouw Bibian Mentel te schrijven. Wij zijn er stil van.
De brief van Edwin aan Bibian:
Lieve schat,
Ik zal het nooit vergeten, 30 september 2005, jouw verjaardag in Café De Veilige Haven. We kenden elkaar al een aantal jaren, hadden altijd leuke gesprekken, maar die avond gebeurde er iets bijzonders. Ik was onverwachts komen aanwaaien en omdat jij druk was met anderen, was ik in eerste instantie aan de bar neergestreken. In gesprek met een gezamenlijke vriend dronk ik een biertje en zag hoe jij de aandacht opeiste zoals alleen jij dat kunt. Niet door te schreeuwen en te blaten, maar door je warmte, je bescheidenheid en je prachtige lach.
Ik dacht dat je een relatie had, maar hoorde dat jullie al een jaar uit elkaar waren, en toen gebeurde het. Jij keek mijn kant op en onze blikken troffen elkaar in de ruimte. Ik zag je verbaasde blik dat ik er was, maar zag ook je lach en voelde dat onze blikken veel langer bleven hangen dan bij een casual blik. Het gezegde luidt: liefde maakt blind, maar liefde maakt juist dat je meer ziet en die avond zag ik zo veel meer. Omdat het jouw verjaardag was en ik je niet wilde losrukken van je vrienden en familie, hield ik het bij een kort bezoek. We hebben heel kort even gesproken, een casual kus met een knuffel en ik vertrok, maar ik wist die avond al dat we elkaar snel weer zouden zien.
De volgende dag stuurde ik je een bericht: ‘Lieve Bieb, ik heb altijd al gevonden dat je een prachtige lach hebt, maar ik heb begrepen dat ik je dit nu ook mag laten weten.’ Een eerste date volgde snel en op onze tweede date de eerste kus. Een kus zoals je die alleen op je eerste date kunt geven, liggend tegen de bank op een te harde houten parketvloer, m’n hoofd in een onhandige knik half op de bank en half op jouw schouder, maar verdrinkend in de warmte van jouw lippen.
Op de radio hoorden we John Legend zingen ‘We’re just ordinary people (…) this time we’ll take it slow‘. Beiden komende uit een scheiding met kinderen keken we elkaar aan en knikten: ja, let’s take it slow. Twee weken later trok ik bij je in. Ik weet niet zeker of John dat slow genoeg zou hebben gevonden, maar ik heb nooit één seconde spijt gehad en elk jaar voelt nog steeds als een feestje.
Natuurlijk was er elke keer weer die kutkanker, maar gelukkig ook elke keer weer een oplossing en mede dankzij jouw enorme positiviteit en het feit dat elke gezonde cel in jouw lichaam aan topsport doet, kwam je er keer op keer nog sterker uit. Kanker heeft altijd een grote rol gespeeld in onze relatie, maar kanker heeft mij nooit één seconde doen twijfelen aan mijn liefde voor jou.
Ik ben gevallen voor je prachtige lach en stralende ogen, verliefd geworden op het ietwat verlegen meisje dat niet beseft hoe superstoer ze is en gaan houden van de warme vrouw die altijd klaarstaat voor iedereen. Of je nu op een snowboard staat of dat ik je moet voortduwen in een rolstoel, voor mij blijf jij altijd mijn stoere, lieve Bieb.
De laatste jaren komt de kanker helaas steeds sneller terug. In 2019 moest je zelfs vier keer onder het mes, vier zware rugoperaties in negen maanden en voor de laatste operatie in december kregen we te horen dat je lichaam deze operatie misschien niet zou overleven. We kregen de vraag wat ik zou doen wanneer jouw lieve hartje stil zou komen te staan. De specialisten hadden reanimatie afgeraden, maar waren bang dat ik dat dan uit liefde toch zou proberen. Ik heb jou toen beloofd dat ik juist door die liefde de kracht zal kunnen opbrengen om dat niet te doen. Je niet reanimeren als je hart stil komt te staan, maar vrede vinden in de gedachte dat je alles al uit het leven hebt gehaald; het moeilijkste, maar misschien wel mooiste cadeau dat ik je kan geven, hoe paradoxaal dat ook mag klinken.
Gelukkig bleek je hart heel sterk en 2020 werd een prachtig jaar. Even leek het zelfs dat door nieuwe medicijnen de kanker redelijk onder controle was, maar helaas ging er in februari weer een donkere bladzijde open. De kanker is toch weer uitgezaaid en behandelen wordt steeds lastiger. Maar ondanks dat kleurplaten natuurlijk altijd wit zijn, ben jij een koningin in het inkleuren van zwarte bladzijden. We hebben elkaar beloofd niet bang te zijn voor wat er gaat komen, maar te genieten van elke dag die we hebben. Misschien een mooie boodschap voor iedereen: life is not measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away.
If you ever have a bad day, remember I love you!
Xxx Edwin.
Margriet heeft vier mannen die Bibian dierbaar zijn gevraagd een brief te schrijven. Deze brief van Edwin is daar één van. In Margriet 12 worden de drie andere brieven gepubliceerd, deze zijn van zoon Julian, Humberto Tan en Peter Heerschop. Bibian is tevens gasthoofdredacteur van nummer 12, wat ze samen met onder andere vriendinnen, haar moeder, zoon Julian en man Edwin gemaakt heeft. Dit nummer kun je bestellen via deze link.
Bron: Margriet
