Fight cancer ambassadeur en oncoloog-internist Hans Westgeest schrijft een column voor LoveLife.nl, waarin hij een inkijkje geeft in zijn dagelijks leven als arts in het Amphia ziekenhuis in Breda. Dit keer is het geen patiëntenverhaal, maar een nieuwjaarscolumn met zijn zoon in de hoofdrol.
Het is net 2022 geworden en met ons gezin maken we ons op voor een zondagse wandeling bij de Galderse meren. Mijn zoon van 6 jaar houdt van voetballen en lijkt er zelfs talent voor te hebben (opvallend genoeg, als je zijn vader kent). Inmiddels twee weken thuis door de scholensluiting voor de vakantie, kreeg hij een mooie voetbal cadeau. Deze bal steeg aanmerkelijk in waarde toen mijn zoon op het trapveldje in de buurt de complimenten van de grotere jongens kreeg: “Gave bal man!”, “Wat trapt hij lekker!”. Mijn zoon is kortom geweldig trots op zijn nieuwe bal.
Na een kwartiertje lopen bereiken we het strand en wordt het jongens tegen de meisjes: zijn grote zus en moeder tegen ons twee. Tot het noodlot toeslaat: de bal belandt met een grote boog in het Galderse water en de wind is aflandig. Eigenlijk nét te ver in het water om nog te kunnen pakken zonder waterschade aan kleding. Hoewel tergend langzaam, verwijdert de bal zich van het strandje, meter voor meter. We praten opgewonden door elkaar en weten niet goed wat te doen. Ik ben nog bezig mijn gedachten hierover te bepalen en heb eigenlijk de bal al min of meer afgeschreven, als ik plotseling mijn 6-jarige zoon een heldendaad zie inzetten.
Met zware wandelschoenen, dikke winterjas en nog net geen zwemdiploma op zak, rent hij het heldere, tamelijk ondiepe maar koude water (7 graden) in om de 8 meter naar zijn bal te overbruggen. In enkele seconden bereikt hij de bal, water inmiddels op navelhoogte. Hij keert om. Struikelt en gaat bijna kopje onder. Maar blijft zijn bal vasthouden, rent de kant weer op, en begint totaal doorweekt te brullen van het huilen. Zijn driekoppige publiek is verbijsterd.
Waar ik getuige van ben, is pure focus op één doel: zijn nieuwe bal wilde hij, koste wat kost, niet kwijtraken. Hij zag één kans, dacht niet na en ging ervoor. En slaagde. Hoe moet je dan reageren als ouders? We zijn eigenlijk vooral trots. We trekken zijn doorweekte jas uit en ik doe hem mijn warme jas om. Zijn aanvankelijke schrik slaat snel om in een onverholen vorm van trots.
Door deze ongeplande nieuwjaarsduik moet ik denken aan alle mensen die in 2022 een doel hebben te bereiken. Bijvoorbeeld aan mijn huidige en toekomstige patiënten, die in een ongewenst avontuur belanden en heftige behandelingen ondergaan met onzekere afloop. Aan de onderzoekers, die met hun experimenten vastberaden op zoek zijn naar een onbekend stukje van de grote kankerpuzzel. Aan al die mensen die meedoen aan een Swim of ander evenement van Fight cancer en daarmee in beweging komen en geld inzamelen voor onderzoek naar kanker. Soms moet je niet nadenken, maar er gewoon voor gaan. Ik gun jullie komend jaar allemaal de focus van mijn stoere zoon, en wens jullie een gelukkig en gezond 2022.
