Fight cancer ambassadeur en oncoloog-internist Hans Westgeest schrijft een column voor LoveLife.nl, waarin hij een inkijkje geeft in zijn dagelijks leven als arts in het Amphia ziekenhuis in Breda. Lees mee met interessante patiëntenverhalen en bijzondere anekdotes. (NB. de patiënten hebben hiervoor toestemming gegeven).
“Details”
Inmiddels is hij al een tijd mijn patiënt en hebben we vele gesprekken gevoerd in de spreekkamer. Hij bereidt de consulten nauwgezet voor en wijst me op de details. Hij heeft ruim vijf jaar kanker en sinds drie jaar is het uitgezaaid en ongeneeslijk. Toch legde hij zich daar niet bij neer. Een intensief behandeltraject van chemotherapie en operaties zorgde ervoor dat de ziekte tot begin dit jaar goed onder controle bleef.
In de gesprekken die we hadden moest ik vaak alle zeilen bijzetten. Het ging dan vaak om de details. Waar ik de consulten nauwgezet en gedetailleerd voorbereid, beperk ik me vaak in de helaas beperkte tijd die ik per patiënt heb tot de hoofdlijnen. Wel bekijk ik alle scans altijd samen met de patiënt en zijn naasten door. Dan wijs ik de afwijkingen aan met de relevante eerdere scans ernaast. Bij deze man was dat niet altijd genoeg: regelmatig werd ik erop gewezen dat er inconsistenties zaten in de verslagen van de radiologen. De spanning bij het bekijken van de beelden was soms erg groot.
Hij had de afgelopen drie maanden voor het eerst in jaren geen chemotherapie gehad en kwam nu om te bepalen hoe we verder zouden gaan. Bij het bekijken van de scan verzandden we direct in een discussie over de millimetrische maatvoering van de kleine longuitzaaiingen, terwijl de echte problemen in de lever zaten. We moesten een wezenlijke discussie aangaan over de consequenties van deze scan, waarop de ziekte toch weer flink actief bleek te zijn. Ik stopte met praten en ging achterover zitten.
Ik vertelde hem dat we te veel tijd aan het besteden waren aan deze longscan en de details. Ik voegde daaraan toe dat ik daardoor het idee had dat ik hem gek genoeg tekort aan het doen was. Ik vroeg hem zijn reactie: “Dokter, ik ben in mijn werk als data-analist altijd met getallen bezig geweest. Getallen, en meten, dat is mijn houvast. Ik houd thuis overzichten bij met de veranderingen in de tumoren en weet precies hoe alles zich al die jaren ontwikkeld heeft in mijn lijf.”
Aha. Ineens werd me iets duidelijk dat ik had kunnen, nee móeten zien al die jaren. Hij had me weliswaar nooit over die overzichten verteld (of ik had het nooit gehoord), maar dát was de reden dat hij alles zo precies wilde weten. Ineens vond ik de juiste woorden en toon, we bespraken de dingen met elkaar waar het naar mijn idee te weinig over hadden gehad.
We bekeken de beelden en waren het snel eens dat hij weer een chemotherapie zou moeten ondergaan. Maar nu spraken we ook over het doel van de behandeling: “Ik wil het huwelijk van mijn dochter komende zomer meemaken.”. Hij was bereid meer bijwerkingen te accepteren om langer te kunnen leven en ik begreep hem beter dan ooit. We konden drie soorten chemo overwegen en ik wist precies hoe we de keuze gingen maken. Ik vroeg hem welke chemo uit het verleden volgens hem het beste resultaat had laten zien. Hij wist het exact uiteraard en noemde de chemo die ik hem wilde aanraden.
We waren er snel uit. De details hoefden we niet meer te bespreken.
