Die Fien Vermeulen, wat een positief en veerkrachtig mens. Ik kende haar eigenlijk niet heel goed toen ik haar boek begon te lezen. Het gekke is dat ik na het lezen van haar boek het gevoel heb dat ik haar goed ken. Omdat ze zo oprecht en krachtig schrijft, je op zo’n ‘schaamteloze’ (zoals op de kaft staat) en eerlijke manier meeneemt in haar leven en haar gevoelens. En je voelt ook haar gevoel voor humor, dit is geen ‘zielig’ boek. Een stoer boek, vind ik, ook omdat ze als kind al droomde over het schrijven van een boek. En dat doet ze gewoon! Ik kan echt iedereen aanraden dit boek te lezen. Ik heb in mijn directe omgeving helaas veel met kanker te maken, zoals zovelen, en dit boek heeft mij zoveel nieuwe inzichten gegeven. Om beter te snappen dat je ook na kanker met kanker blijft leven.
Morgen is vandaag immers alweer gisteren
Dit schrijft Vermeulen in het nawoord van haar boek. Ik vind dit zo’n mooie zin! Het slaat op het feit dat alles wat je meemaakt – de leuke en mooie dingen, maar ook juist de verschrikkelijke en stomme dingen – onderdeel zijn van het leven. Dat je al die dingen moet omarmen, dat al die dingen je maken tot wie je bent. Vermeulen geeft aan kanker dankbaar te zijn, hoe gek dat ook klinkt. Omdat kanker haar ook deels gevormd heeft, haar toch ook gemaakt heeft tot wie ze is. Ze zegt dat kanker haar twee belangrijke dingen heeft geleerd: ‘time is now’ en ‘cut the crap’ (dit is volgens Fien ook een mooie samenvatting van haar boek!). Probeer vooraf in plaats van achteraf besef te hebben van bepaalde dingen en maak van elke dag iets moois. Dat doet ze dan ook volop, stapt uit haar comfort zone door mee te doen aan Expeditie Robinson en samen met Keizer een rap te schrijven en zingen over haar leven. Mooi nummer ‘Het regent zonnestralen’, de tekst staat in het boek (pagina 144-145) en is te beluisteren op Spotify. ‘Positiviteit betekent niet nooit verdrietig zijn’ vind ik zelf zo’n mooie zin.
Kanker gaat nooit echt over
Dit omschrijft Vermeulen zo goed. Ook nadat ze gezond werd verklaard, had ze het gevoel nog dagelijks met kanker te moeten dealen, op verschillende manieren en om verschillende redenen. Mensen denken dat als kanker weg is uit je lichaam je weer ‘gewoon’ onderdeel wordt van de maatschappij, dat je weer meedraait in de ‘normale’ dagelijkse routines. Ik heb nooit beseft dat dat dus helemaal niet zo gemakkelijk gaat. Dat eenzaamheid en je ‘anders’ voelen dan de rest gevoelens zijn die je kunt hebben. Ook het feit dat je kanker nooit alleen hebt, heb ik nooit zo bij stilgestaan. Het gevoel van machteloosheid als iemand in je (directe) omgeving ziek wordt, ken ik wel heel goed. Fien beschrijft dit gevoel als ook haar moeder ziek wordt, maar ze put ook kracht uit haar eigen ziekzijn om ‘de beste steun ooit te zijn’ voor haar moeder. Hiervoor stelt ze 10 vuistregels voor zichzelf op (pagina 156-157), die heel mooi en praktisch zijn. Zoals ‘van boodschappen doen een uitje maken!’ en ‘veel vragen stellen, bijvoorbeeld over hoe zij het liefste wil dat ik contact met haar houd’. Heeft iedereen wat aan, denk ik. Echt lezen, dit boek. Als je zelf te maken hebt met kanker of als naaste. Knap hoe Vermeulen in die ruim 150 pagina’s zoveel waardevols zegt.
