Vandaag praten we met Arco Harmans, de Fighter die afgelopen maand 100 kilometer liep om geld op te halen voor Stichting Fight cancer. Arco is een gedreven, grensverleggende, vriendelijke levensgenieter en bovenal een belever. Hij woont in Soest en werkt bij de brandweer, daar geniet hij van. Arco: “Je weet nooit wat de dag gaat brengen, dat maakt het werken bij de brandweer zo mooi. De dankbaarheid van de mensen waarvoor je iets kan betekenen en niet geheel onbelangrijk de spanning die het met zich mee kan brengen.”
Arco wordt vooral gelukkig van de mensen om hem heen; van zijn vrouw Cisca, zijn familie. Vader, broertjes, zusje en bonusmoeder. Van de vrienden die hij om zich heen heeft, de leuke collega’s. Van oude vrienden en nieuwe vrienden. Maar ook gewoon van vriendelijke mensen die hij op zijn pad tegenkomt.
Arco wandelt 100 kilometer
Door het overlijden van zijn moeder kwam de ziekte kanker ineens dichterbij. Hierdoor kwam hij op het internet ook vaker in aanraking met kanker-gerelateerde websites. Zo kwam hij bij Fight cancer terecht. Arco: “Waar ik voorheen niet op een link zou klikken, heb ik dat nu dus wel gedaan…gelukkig maar!”
Want op 21 september kwam Arco in actie; hij wandelde 100 kilometer in 1 dag voor Fight cancer, zijn aan kanker overleden moeder en ook voor zichzelf. Hij wilde graag aan zichzelf ‘bewijzen’ dat hij het kon. En de actie is meer dan goed verlopen! Arco: “Ik heb genoten van de wandeling, van de overwinning. Het streefbedrag voor jullie van €500 verhoogd naar €800 en uiteindelijk is het gedurende de dag zelfs meer dan €1400 geworden!!!”
Moeder
De grootste factor die Arco’s leven heeft veranderd is het overlijden van zijn moeder in januari 2017. In mei 2016 ging zij met een buikpijntje even naar de dokter, om vervolgens in sneltreinvaart terecht te komen bij de oncoloog. Waar het slechte nieuws als een bom binnenkwam. Arco: “Gelukkig mochten en konden wij, mijn zusje, broertje, kleinkinderen en onze partners er deel van uitmaken, van haar hele verhaal. De laatste acht maanden. De zorg hebben we vanaf het moment bij de oncoloog meteen naar onszelf toe gehaald. Mams heeft nooit meer alleen op haar flat gewoond. Meteen in gaan wonen bij mijn zusje thuis. De flat hebben we zonder dat ze daar ooit nog geweest is, opgedoekt. Er is geen moment van afscheid geweest. Een direct afgesloten hoofdstuk.”
De veiligheid en geborgenheid van familie. Dat hebben ze haar gegeven. Het duurde maanden voordat zijn moeder echt achteruit ging. Arco: “We hebben zelfs de grap nog gemaakt dat mijn zusje nooit meer van onze moeder af zou komen, dat het wel mee viel allemaal. Misschien wilden we het niet zien? Of doordat we er iedere dag waren, zag je het gewoon niet.”
“Ze heeft gekozen (is het een keuze?) voor euthanasie. Dat gaat gewoon op afspraak. Dus de dagen, de uren ernaar toe… Dat heeft mijn leven veranderd. De laatste woorden alleen saampjes. Het moment zelf. Op mijn netvlies gegraveerd. Ik kan het niet meer vergeten, weet ook niet of ik dat wel wil. Dat moment is een moment wat mij voor altijd zal tekenen. Wat mijn acties zal bepalen de rest van mijn leven.”
“Iedere dag is het nog een gemis, en dan ook echt iedere dag. De vrouw die mij ter wereld heeft gebracht en door een echtscheiding drie kinderen heeft op moeten voeden. Als meisje eigenlijk, 25/26 jaar jong. Daar sta je dan. Achteraf zie je pas hoe moeilijk het heeft moeten zijn. We hebben zoveel uitgesproken die laatste uren. Ik koester ons moment….”
Arco heeft niet echt een uitgesproken motto. Hij probeert goed te doen, eruit te halen wat eruit te halen is, te genieten van iedere dag en het maximaal te beleven.
