Een poosje geleden interviewden we Minke Koks, schrijfster van het boek ‘Bij heldere hemel’. Sinds eind 2009 heeft zij een eigen therapiepraktijk, In Balans Therapie, in Nijmegen. Ze begeleidt mensen met rouw- en verlieservaringen en behandelt ook vragen rondom zingeving en groei. Nu schrijft ze voor ons een blog over deze onderwerpen.
“Dit is geloof ik al de tiende keer dat ik erover begin”, zegt mijn cliënte. Ze baalt van zichzelf want ze is opnieuw in haar valkuil gelopen. Voor de zoveelste keer. En voor de zoveelste keer antwoord ik haar zoals ik dat altijd doe: “Het zal nog wel een keer gebeuren. Iets wat je al jarenlang zo doet en zó gewend bent, verander je niet zomaar. Wat je je niet realiseert is dat je al van zover gekomen bent. Je hebt al zulke grote stappen gemaakt. Je bent niet mild voor jezelf als je jezelf steeds op de kop blijft geven omdat je ‘er weer in trapt’.”
Ze zucht. Ik zie dat ze heel graag mild wil zijn. Die steunende en liefhebbende vriendin die ze al jaren voor haar vriendinnen is. Maar een vriendin zoals ze dat voor anderen is, is ze nog niet voor zichzelf.
“Kijk, je loopt door een straat en zonder dat je het doorhebt, lig je ineens in een diepe donkere kuil. Je weet niet wat er gebeurd is, hoe je daar terecht bent gekomen en hoe je er weer uit kunt klimmen. Als je goed en wel, na veel pijn en moeite, uit die kuil bent geklommen, zeg je tegen jezelf: ‘Maar dit gebeurt me niet meer!’
De volgende keer als je door diezelfde straat loopt, weet je dat de kuil er is, maar je weet nog niet waar precies. Je bent voorzichtiger en probeert hem te ontwijken, maar BOEM! Daar lig je weer! Deze keer is de kuil iets minder diep, minder donker en het lukt je ook om er sneller uit te klimmen.
De keer daarna zie je hem al aan het begin van de straat liggen. En hoe gefocust je ook op die kuil bent, je valt er toch weer in. ‘WEL POTVERDORIE!’ Maar nu lukt het je nóg sneller om weer boven te komen.
De volgende keer lukt het je om de kuil te ontwijken en de keer erna is hij verdwenen.”, schets ik haar. Ik zie haar ogen hoopvol glimmen.
Het gaat er dus niet om dat je na een keer vallen nooit meer diezelfde fout maakt. Is het wel een fout? Misschien kunnen we het beter een groeiproces noemen. Klinkt trouwens ook een stuk milder, vind je niet?!
Groeien doen we gestaag. Eerst merk je dat er iets niet helemaal klopt, maar je snapt nog niet waar het aan ligt. Vervolgens besef je waar het probleem ligt. Het krijgt vorm en je begint jezelf te zien in bepaalde situaties waarin jouw gedrag (waar je last van hebt) zichtbaar en voelbaar wordt. Pas dan, en alleen dan, kun je er iets aan doen. Als je je bewust bent van wat je doet, dan kan je het veranderen. En dit proces van handelen gaat met vallen en opstaan. Vaker in die valkuil vallen dan je lief is. Maar hé, je hebt wel al een paar hele grote stappen gezet om hier te komen.
Na een paar flinke builen op je hoofd en evenzoveel schrammen op je lichaam, ga je merken dat er iets aan het veranderen is. Je bent het nieuwe deel van jezelf langzaamaan aan het integreren in jouw leven. Je hoeft niet meer zo hard te werken om de kuilen te ontwijken. Na een tijdje zijn ze verdwenen.
