Een poosje geleden interviewden we Minke Koks, schrijfster van het boek ‘Bij heldere hemel’. Sinds eind 2009 heeft zij een eigen therapiepraktijk, In Balans Therapie, in Nijmegen. Ze begeleidt mensen met rouw- en verlieservaringen en behandelt ook vragen rondom zingeving en groei. Nu schrijft ze voor ons een blog over deze onderwerpen.
‘Zou je het anders doen als het kon?’
Als je van tevoren wist wat je te wachten staat, zou je het dan anders doen? Zou je het lot willen veranderen door een andere afslag te nemen? Hoe zou jouw leven er dan uit zien? Welk effect zou die ene beslissing hebben op de rest van jouw bestaan?
Neem eens een momentje om terug te kijken op jouw leven en stel jezelf dan deze vraag: ‘Van alle gebeurtenissen die ik heb meegemaakt, welke hebben mij het meeste gevormd?’
Ik durf te wedden dat enkelen hiervan geen fijne dingen zijn geweest die je hebt moeten meemaken. In sommige gevallen was het zelfs heel heftig. Het maakt me nieuwsgierig naar jouw antwoord op de volgende vraag: ‘Kun je, in alle eerlijkheid, zeggen dat het alleen maar slecht is geweest? Of heeft het ook iets goeds gebracht?’
Stel, uit een heftige gebeurtenis is iets moois gegroeid, zou je dan alsnog een andere afslag hebben genomen? Zou je jouw lot toch willen veranderen met alles wat je achteraf weet?
Ik heb mezelf deze vraag ook gesteld en ben tot de conclusie gekomen dat ik sommige dingen wel anders had willen doen. Als ik bijvoorbeeld had geweten dat mijn oma snel zou komen te overlijden, dan was ik langer bij haar gebleven. Gewoon om bij haar te zijn. Maar er zijn ook andere gebeurtenissen die ik niet zou willen veranderen, hoe zwaar ze ook zijn geweest.
Twaalf jaar geleden werd ik heel erg ziek. Als donderslag bij heldere hemel kreeg ik de diagnose schildklierkanker. Ik was dertig jaar en in de bloei van mijn leven. Net moeder geworden van ons eerste kind en pas gestart als therapeut in mijn eigen praktijk. Die periode was zo heftig voor mij en mijn gezin.
Ik heb me vaak afgevraagd waar het allemaal goed voor was. Ik verlangde terug naar de tijd waarin ik vol onbezorgde levenslust door het leven ging. Maar die tijd was dankzij mijn ziekte voorbij. Ik moest rouwen om het leven dat niet meer terug zou komen. Want ook al zou ik schoon zijn van kanker, helemaal onbezorgd zal ik nooit meer zijn. Na een tijdje begon ik echter naast dat verlangen ook iets anders te ontwikkelen. Ik hield me ineens bezig met dingen die eerst niet in me opkwamen, die eerder niet belangrijk leken. De crisis waarin ik me bevond nodigde me uit om anders naar mezelf en de wereld te kijken. Het was heel pittig, maar ja, ik moest er doorheen. Dus dat deed ik. Nu ben ik er dankbaar voor.
Jaren later, sinds de storm is gaan liggen, kan ik namelijk terugkijken en zien dat die heftige tijd me niet alleen iets gekost heeft, maar ook heel veel heeft gebracht. Ik ben milder voor mezelf en heb geleerd dat ik er mag zijn. Ik ben dankbaarder voor de kleine dingen, de verbinding met mensen om me heen en ik voel dat ik een betere mama, vrouw, vriendin en therapeut ben geworden door alles wat ik heb meegemaakt. In die zin zet ik iets negatiefs om in iets positiefs. In die zin heeft mijn kanker zin gehad.
Weet je? Ik wens niemand kanker of andere heftigheden toe, echt niet. Maar de mogelijkheid die het me heeft geboden om te groeien als mens en om mijn leven op een (voor mij) waardevolle manier zin te geven, die gun ik je wel!
